به گزارش ووکس با چهار گلی که ایران به هنگ کنگ زده، حالا خط حمله تیم امیر قلعه نویی از پنج بازی 16 گل زده دارد که میانگین خوبی محسوب می شود. البته که نباید تمام و کمال واقعیت را در این بخش کتمان کرد؛ چراکه بخش زیادی از این گل ها از تقابل با دو تیم به نسبت ساده گروه یعنی ترکمنستان و همین هنگ کنگ حاصل شده است.
روزنامه شرق نوشت: بدون در نظر گرفتن این فاکتور مهم که تیم ملی در همین دیدارهای ساده هم در بسته نگه داشتن دروازه اش موفق نبوده و کلین شیتی ثبت نمی کند، باید نیم نگاهی هم به سبک بازی تیم ملی در روزهایی انداخت که امیر قلعه نویی هدایتش را بر عهده گرفته است. واقعیت این است که حتی در روزهایی که تیم ملی می تواند رقیب را با چهار یا پنج گل شکست دهد، باز هم نمایش تیم دلچسب و امیدوارکننده نیست.
شاید اگر ستاره های تیم ملی در این دوران از تجربه و هوش هیجانی شان در راندن تیم به سمت دروازه رقیب استفاده نمی کردند و جلوی دروازه رقیب کار را آن طور که باید درنمی آوردند، در همین بازی با تیم های نسبتا ساده هم کار گره می خورد.
اینجاست که باید نقش امیر قلعه نویی و کادر فنی اش در تیم ملی را دوباره برجسته کرد و از این مورد نوشت که چرا با وجود گذر حالا بیش از یک سال، آنها نتوانسته اند انسجام لازم را در تیم ملی شکل دهند؟ نوشتن از این موضوع در روزهایی که تیم ملی برنده از زمین مسابقه خارج می شود، اهمیت زیادی دارد؛ چراکه وقت شکست، منتقد به قدر کافی وجود دارد، پس نیاز است تا مسیولان فدراسیون فوتبال ایران از یک سو و آنهایی که برای انتخاب سرمربی تیم ملی از سوی دیگر ایفای نقش می کنند، به خوبی به این نکته اشراف داشته باشند که روند سینوسی تیم ملی در عصر امیر قلعه نویی هنوز از بین نرفته است و سبک بازی تیم ملی جای نگرانی دارد.
امیر قلعه نویی مربی خوبی در لیگ ایران بود که توانست با دو باشگاه سپاهان و استقلال، رکورد قهرمانی های لیگ برتر را بشکند و به نام خود کند. اگرچه او قریب به 10 سال بعد یعنی تا اسفند 1401 که هدایت تیم ملی را به دست گرفت، نتوانست جامی به دست بیاورد، ولی به قدر کافی تجربه کسب کرده بود که در برهه ای حساس، هدایت تیم ملی را به دست بگیرد. قلعه نویی از روزی که کارش را به عنوان سرمربی استارت زد، با انتقاد از سبک کارلوس کی روش و کنایه های ریز و درشت به او، به درستی بازی تدافعی تیم ملی را زیر سوال برد و وعده ارایه بازی هجومی را داد. دستاورد او ولی تفاوتی با دستاورد آن مرد پرتغالی نداشت؛ امیر هم چند سال بعد از کارلوس، فقط توانست تیم ملی را به نیمه نهایی لیگ ملت ها برساند و بعد در اتفاقی عجیب، مغلوب تیم نه چندان قدرتمند قطر شود.
سناریو ولی از آن زمان به بعد دچار تغییر شد؛ چراکه قرارداد قلعه نویی مطابق با بندی که از پیش در توافق نامه او با فدراسیون گنجانده شده بود، تا جام جهانی تمدید شد. این به آن معناست که قلعه نویی هدایت تیم ملی را در سال 2026 و در جام جهانی پیش رو بر عهده خواهد داشت. با وجود این، او هرگز در این مدت نتوانسته خودش را مربی ای که «نیاز ایران» است، نشان دهد. نمایش سینوسی او در بازی هایی که روی نیمکت نشسته، از دست دادن بازی های مهم و توسل به بهانه هایی همچون «امید به گل» روی دروازه رقبا، در پی نقدهای منصفانه ای که سبک تیم را نشانه رفته بودند، نشان داد که قلعه نویی هم چندان توان تحمل و شنیدن انتقاد را ندارد.
البته او ماه های بسیاری هم در مقابل نقدهای صورت گرفته از سبک بازی تیم ملی به بهانه اینکه تازه مربی شده و بازیکنانش نیاز دارند تا با فلسفه کاری او آشنا شوند، از منتقدان زمان خرید. قلعه نویی بر این باور بود که بازیکنان تیم ملی سال ها با تفکرات بازی تدافعی کارلوس کی روش بازی کرده اند و این تغییر نگرش نیاز به زمان دارد. اتفاقا به همین دلیل است که او بعدها آمار امید به گل ایران را مدام به رخ کشید و تاکید کرد که دیگر تیم ملی مثل سابق بازی نمی کند.
همان طور که عنوان شد، تغییر سبک تیم ملی فوتبال ایران در عصر امیر قلعه نویی هم دستاوردی برای فوتبال ایران نداشت. از آن بدتر اینکه شاکله منظم و منسجم دفاعی هم از بین رفت و فوتبال هجومی نیز جایی که باید خودش را نشان می داد، عقب نشست تا تیم ملی دوباره اسیر دور باطل شود. اگرچه بعد از جام ملت ها تردید نسبت به عملکرد قلعه نویی و کادر فنی اش زیاد شده و حتی در برهه ای صحبت از تغییر به میان آمد، ولی بندهای موجود در قرارداد امیر قلعه نویی، چنین اجازه ای را نداد. پس از جام ملت ها، قلعه نویی که پیش تر در پاسخ به مسن بودن تیم ملی گفته بود وظیفه سرمربی تیم ملی جوان گرایی نیست، با وعده جوان گرایی در تیم ملی کار را دوباره از سر گرفت.
او در ابتدا با خط زدن یکی، دو بازیکن سی وچندساله نشان داد که در مسیر جوان گرایی گام برداشته، اما در ادامه با فهرست ارایه شده برای تیم ملی نشان داد تغییرات شگرفی صورت نگرفته و تلاش کرده است شاکله اصلی تیم ملی را حفظ کند. هرچند در این میان به درستی به تعدادی از بازیکنان جوان تر هم میدان داده تا حداقل از وعده اش عدول نکرده باشد. با وجود این، نکته ای که کمی علاقه مندان به فوتبال را نگران خواهد کرد، سبک بازی تیم ملی یعنی همان درد همیشگی است.
تیم قلعه نویی چه زمانی که میانگین سنی تیمش 29.5 سال بود و چه الان که حدود 27 سال است، تغییر زیادی نکرده و سبک و نوسان موجود آزاردهنده است. در این بین، موضوعی که باعث می شود امیر قلعه نویی بیش از گذشته زیر ذره بین برود، اظهارات احتمالی او در روزهای آتی است. به عبارتی، از این به بعد باید مراقب قلعه نویی بود تا به بهانه جوان کردن تیم، سبک بازی تیم ملی و نوسان در کسب نتایج و بازی های تماشاگرپسند را توجیه نکند. او یک سال به این دلیل که بازیکنان نیاز دارند با فلسفه کاری او آشنا شوند، منتقدان را مخالف خواند و حالا نباید یک سال دیگر هم به بهانه جوان گرایی، نوسان تیم ملی را توجیه کند. ضمن اینکه هم او و هم دیگر اعضای کادر فنی به خوبی می دانند با تغییر در روند سهمیه حضور در جام جهانی و 48 تیمی شدن این تورنمنت، دیگر سهمیه حضور در جام جهانی دستاورد محسوب نمی شود.
23302
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "باید نگران امیر قلعه نویی باشید" هستید؟ با کلیک بر روی ورزشی، اگر به دنبال مطالب جالب و آموزنده هستید، ممکن است در این موضوع، مطالب مفید دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "باید نگران امیر قلعه نویی باشید"، کلیک کنید.