عکس برداری هوایی چیست؟

عکس های هوایی تصاویری منحصربه فرد از سطح زمین هستند که از ارتفاعات بالا توسط وسایل پرنده مانند هواپیما پهپاد یا هلیکوپتر ثبت می شوند. این تصاویر نمایش واقعی از عوارض و خصوصیات ظاهری زمین را ارائه می دهند و ابزاری قدرتمند برای مطالعات زمین شناسی شهرسازی کشاورزی مدیریت منابع طبیعی و حتی اثبات مالکیت در مراجع قضایی به شمار می روند.

این شکل از تصویربرداری که ریشه های تاریخی عمیقی دارد امروزه با پیشرفت فناوری دوربین ها و سیستم های موقعیت یابی به ابزاری دقیق و کارآمد برای طیف وسیعی از کاربردها تبدیل شده است. از بررسی تغییرات کاربری اراضی گرفته تا برنامه ریزی های عمرانی و حتی کشف جزئیات پنهان در مناطق وسیع عکس های هوایی نقش حیاتی ایفا می کنند.

عکس برداری هوایی چیست؟

عکس برداری هوایی فرآیند ثبت تصاویر از سطح زمین از طریق دوربین های نصب شده بر روی بستر های هوایی است. این بسترها می توانند شامل هواپیماهای سرنشین دار پهپادها هلیکوپترها و حتی در گذشته بالون ها باشند. هدف اصلی از این نوع تصویربرداری به دست آوردن یک دید وسیع و جامع از منطقه مورد نظر است که از سطح زمین قابل دستیابی نیست.

تصاویر حاصل از این فرآیند که به آن ها عکس های هوایی گفته می شود نمایش دقیقی از عوارض طبیعی و مصنوعی سطح زمین مانند رودخانه ها کوه ها ساختمان ها جاده ها و پوشش گیاهی را ارائه می دهند. این تصاویر برخلاف نقشه ها یک تصویر واقعی و بدون تعمیم از جزئیات موجود در لحظه عکس برداری هستند.

عکس برداری هوایی نه تنها برای اهداف فنی و مهندسی بلکه برای مقاصد تفریحی و عکاسی شخصی نیز کاربرد دارد. اما بیشترین استفاده از آن در حوزه های تخصصی نظیر نقشه برداری فتوگرامتری سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS) و مطالعات زیست محیطی است. دقت و جزئیات موجود در این تصاویر آن ها را به ابزاری بی بدیل در تحلیل و برنامه ریزی های مختلف تبدیل کرده است.

این تکنیک اطلاعات مکانی ارزشمندی را فراهم می کند که می تواند در تصمیم گیری های کلان و خرد در بخش های دولتی و خصوصی مؤثر باشد. از مدیریت بحران و پایش تغییرات آب و هوایی گرفته تا برنامه ریزی توسعه شهری و نظارت بر پروژه های عمرانی همگی از داده های حاصل از عکس برداری هوایی بهره می برند.

تاریخچه عکس برداری هوایی

تاریخچه عکس برداری هوایی به اواسط قرن نوزدهم بازمی گردد زمانی که پیشگامان عکاسی به دنبال راه هایی برای ثبت تصاویر از دید پرنده بودند. فلیکس نادار عکاس و بالن سوار مشهور فرانسوی یکی از اولین کسانی بود که در سال ۱۸۵۸ موفق شد با استفاده از یک بالون بسیار بزرگ به نام «غول» اولین عکس هوایی جهان را از فراز آسمان پاریس ثبت کند.

این دستاورد نقطه عطفی در توسعه عکس برداری هوایی بود و پتانسیل عظیم این تکنیک را برای کاربردهای مختلف آشکار ساخت. در سال های پس از آن با پیشرفت فناوری هواپیماها در اوایل قرن بیستم عکس برداری هوایی به سرعت توسعه یافت و از بالن ها به هواپیماها منتقل شد که امکان پوشش مناطق وسیع تر و با دقت بیشتر را فراهم آورد.

در ایران فعالیت های عکس برداری هوایی به دهه ۱۳۳۰ خورشیدی بازمی گردد. در سال ۱۳۳۱ شرکت K.L.M هلند اقدام به تهیه عکس های هوایی از حوزه زاینده رود اصفهان کرد که هدف از آن انجام امور عمرانی و توسعه ای در این منطقه بود. این پروژه آغازگر ورود فناوری عکس برداری هوایی به ایران محسوب می شود.

پس از آن در سال ۱۳۳۴ به منظور تهیه نقشه های دقیق از کلیه استان های ایران پروژه های وسیع عکس برداری هوایی آغاز شد. با تأسیس و آغاز فعالیت سازمان نقشه برداری کشور در سال ۱۳۳۲ این سازمان به صورت پیوسته و منظم از مناطق مختلف ایران عکس برداری هوایی انجام داده است. این فعالیت ها منجر به تشکیل آرشیوی غنی و ارزشمند از تصاویر هوایی قدیمی و جدید از سراسر کشور شده است.

روش عکس برداری هوایی

فرآیند عکس برداری هوایی یک عملیات برنامه ریزی شده و دقیق است که به منظور حصول تصاویر با کیفیت و پوشش مناسب از یک منطقه خاص انجام می شود. در این روش یک دوربین عکس برداری هوایی که به طور خاص برای این منظور طراحی شده است بر روی کف هواپیما یا سایر وسایل پرنده نصب می گردد و به سمت زمین نشانه می رود.

پیش از پرواز مسیر خطوط پرواز ارتفاع دقیق پرواز و نوع دوربین مورد استفاده با دقت بالا برنامه ریزی و طراحی می شوند. این برنامه ریزی بر اساس مقیاس مورد نظر عکس ها میزان پوشش مشترک لازم بین تصاویر و ویژگی های زمین شناسی منطقه صورت می گیرد. هواپیما سپس بر اساس این مسیرهای از پیش تعیین شده به پرواز درمی آید.

دوربین هوایی به صورت اتوماتیک و در فواصل زمانی معین اقدام به ثبت تصاویر می کند. این فواصل زمانی به گونه ای تنظیم می شوند که پوشش مشترک کافی بین عکس های متوالی و نوارهای پروازی مجاور ایجاد شود که این پوشش برای برجسته بینی و تولید نقشه های دقیق ضروری است. هر عکس هوایی ثبت شده اطلاعات مهمی را در حاشیه خود شامل می شود.

این اطلاعات معمولاً شامل شماره عکس شماره حلقه فیلم (در دوربین های آنالوگ) فاصله کانونی عدسی دوربین ارتفاع دقیق پرواز مقیاس تقریبی عکس تاریخ دقیق عکس برداری و زاویه محور نوری دوربین با خط قائم بر زمین است. این داده ها برای فرآیندهای بعدی نظیر تصحیحات هندسی برجسته بینی و تولید نقشه های فتوگرامتری بسیار حیاتی هستند و به کارشناسان امکان تحلیل دقیق تصاویر را می دهند.

دوربین های عکس برداری هوایی

دوربین های عکس برداری هوایی ابزارهای تخصصی و بسیار پیشرفته ای هستند که برای ثبت تصاویر دقیق از سطح زمین از ارتفاعات بالا طراحی شده اند. این دوربین ها معمولاً از ابعاد بزرگی برخوردارند و دارای ویژگی های فنی خاصی هستند که آن ها را از دوربین های عکاسی معمولی متمایز می کند. یکی از مهم ترین ویژگی های این دوربین ها فاصله کانونی ثابت و استفاده از عدسی های متریک است.

عدسی های متریک به لنزهایی گفته می شود که اعوجاج آن ها بسیار ناچیز و ثابت بوده و معمولاً از ۲۰ میکرون کمتر است. این ویژگی برای تضمین دقت هندسی تصاویر و امکان استفاده از آن ها در نقشه برداری و اندازه گیری های دقیق حیاتی است. این دوربین ها به گونه ای طراحی شده اند که به صورت محکم بر روی کف هواپیما یا سایر وسایل پرنده نصب شوند و امکان تراز نمودن دقیق آن ها در حین پرواز وجود دارد.

تراز بودن دوربین برای جلوگیری از انحرافات هندسی و تضمین کیفیت بالای تصاویر ضروری است. با گذشت زمان و پیشرفت فناوری دوربین های عکس برداری هوایی نیز دستخوش تغییرات چشمگیری شده اند و از نسل آنالوگ به دیجیتال تکامل یافته اند که هر کدام ویژگی ها و مزایای خاص خود را دارند.

انتخاب نوع دوربین بستگی به کاربرد بودجه و دقت مورد نیاز پروژه دارد. در حالی که دوربین های آنالوگ هنوز هم در برخی آرشیوها و برای پروژه های قدیمی کاربرد دارند دوربین های دیجیتال به دلیل دقت بالاتر سرعت بیشتر و سهولت پردازش به انتخاب اصلی در پروژه های جدید تبدیل شده اند.

دوربین های آنالوگ

دوربین های عکس برداری هوایی آنالوگ نسل قدیمی تر این تجهیزات هستند که برای ثبت تصاویر از فیلم های عکاسی استفاده می کنند. این دوربین ها تا سال ها ابزار اصلی تهیه عکس های هوایی بودند و نقش مهمی در توسعه نقشه برداری و فتوگرامتری ایفا کرده اند. فیلم های مورد استفاده در این دوربین ها معمولاً دارای ابعاد بزرگ اغلب ۲۳ در ۲۳ سانتی متر هستند که امکان ثبت جزئیات وسیعی از منطقه را فراهم می آورد.

دوربین های آنالوگ از پنج قسمت اصلی شامل عدسی شاتر دیافراگم سیستم تغذیه فیلم و سیستم کنترل تشکیل شده اند. عدسی وظیفه جمع آوری نور و تشکیل تصویر را بر عهده دارد شاتر زمان نوردهی را کنترل می کند و دیافراگم میزان نور ورودی به فیلم را تنظیم می نماید. سیستم تغذیه فیلم فیلم را به صورت منظم حرکت می دهد تا هر بار یک فریم جدید برای عکس برداری آماده شود.

سیستم کنترل نیز وظیفه هماهنگی بین اجزای مختلف و تنظیمات عکس برداری را بر عهده دارد. از جمله معروف ترین و پرکاربردترین دوربین های آنالوگ در گذشته می توان به مدل Leica RC30/ASCOT اشاره کرد که به دلیل دقت و کارایی بالا در پروژه های متعدد مورد استفاده قرار می گرفت. با وجود ظهور دوربین های دیجیتال آرشیوهای عظیمی از عکس های هوایی آنالوگ در سراسر جهان موجود است که همچنان ارزش تاریخی و کاربردی فراوانی دارند و با استفاده از اسکنرهای پیشرفته می توان آن ها را به فرمت دیجیتال تبدیل کرد.

این دوربین ها با وجود محدودیت هایی مانند نیاز به پردازش شیمیایی فیلم و زمان بر بودن فرآیند پایه و اساس بسیاری از پیشرفت های بعدی در حوزه فتوگرامتری را بنا نهادند و تجربه ای غنی از تصویربرداری هوایی را به ارمغان آوردند.

دوربین های دیجیتال

دوربین های عکس برداری هوایی دیجیتال نماینده نسل جدید و پیشرفته تر تجهیزات تصویربرداری هوایی هستند که انقلابی در این حوزه ایجاد کرده اند. این دوربین ها به جای فیلم های آنالوگ از حسگرهای الکترونیکی (CCD یا CMOS) برای ثبت تصاویر استفاده می کنند و امکان ذخیره سازی مستقیم داده ها به صورت دیجیتال را فراهم می آورند. اولین دوربین های دیجیتال با ابعاد بزرگ یا متوسط به صورت تجاری در سال ۲۰۰۲ و در نمایشگاه ISPRS شهر آمستردام به بازار عرضه شدند و به سرعت جایگزین مدل های آنالوگ گردیدند.

دوربین های دیجیتال از نظر نوع حسگر مورد استفاده به دو دسته اصلی تقسیم بندی می شوند: دوربین های با آرایه خطی و دوربین های با آرایه سطحی. دوربین هایی که از آرایه خطی استفاده می کنند شباهت زیادی به سیستم های تصویربرداری ماهواره ای دارند. در این نوع دوربین ها استفاده از گیرنده تعیین موقعیت ماهواره ای (GPS) و تجهیزات تعیین وضعیت (IMU) برای ثبت دقیق موقعیت و جهت گیری دوربین در لحظه عکس برداری کاملاً ضروری است. از نمونه های برجسته این دوربین ها می توان به Leica ADS 80 و DiMac اشاره کرد.

این دوربین ها با اسکن خط به خط زمین تصاویر پیوسته ای را تولید می کنند که برای نقشه برداری های وسیع و دقیق بسیار مناسب هستند. در مقابل دوربین هایی که از آرایه های سطحی استفاده می کنند تصاویری با هندسه مشابه دوربین های آنالوگ تولید می کنند؛ یعنی هر عکس یک منطقه مشخص را به صورت یک فریم کامل پوشش می دهد. اگرچه بهره گیری از تجهیزات تعیین موقعیت ماهواره ای و تعیین وضعیت در این دوربین ها نیز مزایای قابل توجهی به همراه دارد اما به اندازه دوربین های آرایه خطی یک ضرورت مطلق محسوب نمی شود.

از انواع معروف این دوربین ها می توان به Vexcel Ultracam و DMC اشاره کرد. مزایای اصلی دوربین های دیجیتال شامل دقت بالاتر سرعت بیشتر در عکس برداری و پردازش عدم نیاز به فرآیندهای شیمیایی و قابلیت ادغام آسان تر با سیستم های اطلاعات جغرافیایی و سایر نرم افزارهای تحلیلی است. این ویژگی ها باعث شده اند که دوربین های دیجیتال به ابزار اصلی در پروژه های نوین نقشه برداری و فتوگرامتری تبدیل شوند.

مقیاس عکس هوایی

مقیاس عکس هوایی یکی از مفاهیم بنیادی در فتوگرامتری است که نسبت یک فاصله معین بر روی عکس هوایی (که تقریباً قائم گرفته شده است) به همان فاصله بر روی سطح زمین را بیان می کند. مقیاس معمولاً به صورت یک کسر (مانند ۱/۵۰۰۰۰) یا به صورت یک تقسیم (مانند ۱:۵۰۰۰۰) نمایش داده می شود. به عنوان مثال مقیاس ۱:۵۰,۰۰۰ به این معناست که یک سانتی متر بر روی عکس یا نقشه معادل ۵۰,۰۰۰ سانتی متر یا ۵۰۰ متر در واقعیت بر روی زمین است.

یکی از تفاوت های اساسی مقیاس در عکس های هوایی با نقشه ها در نحوه تغییر آن است. در یک نقشه مقیاس در سرتاسر آن یکسان و ثابت است زیرا نقشه یک تصویر قائم و تصحیح شده از زمین است. اما در یک عکس هوایی که از مناطق غیرمسطح گرفته شده مقیاس در نقاط مختلف عکس می تواند متفاوت باشد. این تفاوت به دلیل تغییر ارتفاع نقاط در سطح زمین رخ می دهد.

نقاط مرتفع تر به دوربین نزدیک تر هستند و در نتیجه با مقیاس بزرگ تری در عکس ظاهر می شوند در حالی که نقاط پایین تر به دوربین دورتر بوده و با مقیاس کوچک تری ثبت می گردند. این پدیده به دلیل ماهیت مرکزی تصویربرداری در عکس هوایی است. درک این تفاوت در مقیاس برای تفسیر دقیق و اندازه گیری های صحیح از عکس های هوایی بسیار مهم است.

به همین دلیل هنگام کار با عکس های هوایی به خصوص در مناطق کوهستانی یا دارای ناهمواری زیاد باید به این تغییرات مقیاس توجه ویژه داشت و از روش های خاصی برای محاسبه مقیاس متوسط یا محلی استفاده کرد. این دانش به کارشناسان کمک می کند تا داده های دقیق تری را از تصاویر استخراج کرده و در کاربردهای مختلف مورد استفاده قرار دهند.

محاسبه مقیاس متوسط عکس هوایی

محاسبه مقیاس متوسط عکس هوایی برای اطمینان از دقت اندازه گیری ها و تحلیل ها از اهمیت بالایی برخوردار است. برای این منظور چندین روش متداول وجود دارد که هر یک در شرایط خاص خود کاربرد دارند:

الف) استفاده از رابطه ریاضی: یکی از متداول ترین روش ها برای محاسبه مقیاس متوسط عکس هوایی استفاده از فرمول ساده ای است که ارتفاع پرواز (H) و فاصله کانونی دوربین (f) را در نظر می گیرد. رابطه کلی مقیاس (S) به صورت S = f / H بیان می شود. در این فرمول f فاصله کانونی دوربین است که معمولاً بر روی دوربین یا در اطلاعات حاشیه عکس درج می شود و H ارتفاع پرواز هواپیما از سطح متوسط زمین است. با داشتن این دو مقدار می توان مقیاس تقریبی عکس را محاسبه کرد. این روش برای زمانی که اطلاعات دقیق ارتفاعی زمین در دسترس نیست بسیار کاربردی است.

ب) اندازه گیری یک فاصله معلوم: روش دیگر اندازه گیری یک فاصله مشخص بر روی سطح زمین و سپس اندازه گیری همان فاصله بر روی عکس هوایی است. به عنوان مثال اگر فاصله بین دو نقطه مشخص بر روی زمین (مانند دو گوشه یک ساختمان یا دو تقاطع جاده) را بدانیم می توانیم همین فاصله را بر روی عکس هوایی اندازه گیری کنیم. مقیاس عکس از تقسیم فاصله اندازه گیری شده بر روی عکس بر فاصله واقعی آن بر روی زمین به دست می آید. این روش به خصوص زمانی که نقاط مرجع زمینی با دقت بالا مشخص باشند بسیار دقیق عمل می کند.

ج) کمک گرفتن از یک نقشه توپوگرافی: در صورتی که یک نقشه توپوگرافی دقیق از منطقه مورد عکس برداری در دسترس باشد می توان از آن برای محاسبه مقیاس عکس هوایی کمک گرفت. با انتخاب دو نقطه مشخص که هم بر روی عکس هوایی و هم بر روی نقشه قابل شناسایی باشند می توان فاصله بین این دو نقطه را بر روی هر دو اندازه گیری کرد. سپس با استفاده از مقیاس معلوم نقشه فاصله واقعی زمینی را محاسبه و با اندازه گیری فاصله بر روی عکس مقیاس عکس هوایی را به دست آورد. این روش نیز به دلیل دقت بالای نقشه های توپوگرافی نتایج قابل اعتمادی را ارائه می دهد و به خصوص در پروژه های پیچیده کاربرد دارد.

اصول برجسته بینی در عکس هوایی

برجسته بینی یکی از مهم ترین ویژگی های عکس های هوایی است که آن ها را از عکس های معمولی متمایز می کند و امکان تشخیص بعد سوم یا اختلاف ارتفاع را از روی آن ها فراهم می آورد. این قابلیت به کمک وسایل برجسته بینی و با مشاهده همزمان دو عکس هوایی که دارای پوشش مشترک هستند محقق می شود. معمولاً عکس های هوایی که به منظور تفسیر و تهیه نقشه برداشته می شوند به گونه ای برنامه ریزی می شوند که دارای حداقل ۶۰ درصد پوشش مشترک پشت سر هم (Overlap) و حدود ۳۰ درصد پوشش مشترک جانبی (Sidelap) با نوار پروازی مجاور باشند.

این پوشش های مشترک به ویژه پوشش مشترک طولی امکان برجسته بینی را برای یک جفت عکس پشت سر هم (استریو پِیر) فراهم می کند. مکانیزم برجسته بینی بر پایه توانایی مغز انسان در ترکیب دو تصویر کمی متفاوت از یک جسم است که توسط هر چشم به صورت جداگانه مشاهده می شود. هر چشم یک تصویر با زاویه دید کمی متفاوت را دریافت می کند و مغز این دو تصویر را با هم ترکیب کرده و یک تصویر سه بعدی و کامل را تشکیل می دهد.

این فرآیند به انسان امکان می دهد تا به کیفیت اجسام فاصله عمق و اندازه آن ها پی ببرد و محاسبات لازم را انجام دهد. در دید معمولی نیز درک عمق و فاصله اجسام بستگی به زاویه ای دارد که هر دو چشم با نقطه مورد نظر تشکیل می دهند. حداقل زاویه ای که یک فرد می تواند مشاهده کند معیار درک عمق اوست. عمل انطباق در چشم یک فرآیند فیزیولوژیکی و تجسمی است که طی آن دو عکس مسطح و متفاوت از یک جسم که بر روی شبکیه هر یک از چشم ها منعکس شده در دستگاه عصبی (مغز) به یک تصویر برجسته و خیالی تبدیل می گردد.

برای اینکه بتوان دو تصویر تهیه نمود که قابلیت برجسته بینی داشته باشند باید چهار شرط اصلی زیر در مورد آن ها صدق کند:

1. پوشش مشترک: هر دو تصویر مورد برجسته بینی یک منطقه را به صورت مشترک پوشش دهند.
2. مقیاس تقریباً مساوی: مقیاس هر دو تصویر تقریباً با هم مساوی باشند تا مغز بتواند آن ها را به درستی ترکیب کند.
3. هم راستایی محورها: محورهای دوربین عکس برداری در هر دو تصویر در یک صفحه قرار گیرند.
4. فاصله متناسب ایستگاه ها: فاصله بین دو ایستگاه عکس برداری (محل گرفتن هر عکس) با مقایسه با فاصله دوربین تا تصویر متناسب باشد.

در برخی موارد پدیده ای به نام دید کاذب (Pseudoscopic view) رخ می دهد که در آن فرد هنگام مشاهده دو تصویر کلیه عوارض برجسته را فرورفته و برعکس فرورفتگی ها را برجسته می بیند. علت این پدیده می تواند ناشی از عوض شدن جای تصویر سمت راست و چپ با هم یا عدم مطابقت مسیر تابش نور در موقع دید با جهت نور هنگام عکاسی (یا به عبارت دیگر قرار گرفتن سایه ها مخالف جهت تفسیرکننده) باشد. آگاهی از این اصول برای تفسیر صحیح و کارآمد از عکس های هوایی ضروری است.

سیستم های برجسته بینی

برای مشاهده سه بعدی و برجسته بینی عکس های هوایی سیستم ها و تکنیک های مختلفی توسعه یافته اند که هر یک مزایا و محدودیت های خاص خود را دارند. این سیستم ها به کاربران اجازه می دهند تا از دو تصویر مسطح یک مدل سه بعدی ذهنی یا فیزیکی از منطقه را درک کنند:

۱. آناگلیف (Anaglyph): در این سیستم دو عکس از یک منظره با استفاده از دو رنگ مکمل که معمولاً قرمز و آبی هستند بر روی هم چاپ یا روی صفحه ای تصویر می شوند. برای مشاهده سه بعدی کاربر باید عینکی با فیلترهای رنگی مشابه (یک لنز قرمز و یک لنز آبی) به چشم بزند. این فیلترها تصاویر رنگی را از هم جدا می کنند و هر چشم یک تصویر مستقل را دریافت می کند که سپس در مغز ترکیب شده و تصویر سه بعدی مشاهده می شود. اگرچه این روش ساده و کم هزینه است اما یکی از مشکلات اصلی آن پایین بودن کیفیت و وضوح تصویر نهایی و همچنین ایجاد خستگی چشمی پس از مدتی استفاده است.

۲. وکتوگراف (Vectograph): این سیستم از نور پلاریزه برای تفکیک دو تصویر استفاده می کند. مشابه روش آناگلیف دو تصویر جداگانه از یک صحنه تهیه می شود. اما در این روش یکی از تصاویر با زاویه ۴۵ درجه نسبت به افق پلاریزه می شود و فقط با عدسی پلاریزه با زاویه برعکس (۱۳۵ درجه) قابل مشاهده است و تصویر دیگر با زاویه ۹۰ درجه نسبت به اولی پلاریزه می شود و با عدسی پلاریزه معکوس آن قابل دیدن است. این تفکیک تصاویر توسط عینک های پلاریزه انجام می شود و در نهایت در مرکز بینایی باعث ایجاد عمق سه بعدی می گردد. با وجود سادگی مشاهده برای هر فرد این سیستم در مسائل مربوط به تهیه نقشه کاربرد گسترده ای ندارد و بیشتر برای نمایش های سه بعدی عمومی به کار می رود.

۳. تری ویژن (Trivision): عکس های تری ویژن بدون کمک هیچ وسیله اضافی و صرفاً با نگاه مستقیم به صورت برجسته دیده می شوند. جدایی تصویر در این روش به صورت مکانیکی و با استفاده از کاغذهای مخصوصی که روی آن ها را سطوح نازک و موج داری پوشانیده انجام می گردد. این تصاویر معمولاً از فواصل کم و با دوربین هایی با زاویه دید بسیار باز و فیلم مخصوص گرفته می شوند. این سیستم عمدتاً در مصارف تبلیغاتی یا تهیه مناظر زیبا برای دکور و نمایش های بصری کاربرد دارد و در تهیه نقشه و کاربردهای دقیق فتوگرامتری مصرفی ندارد.

۴. سیستم هولوگرافی (Holographic System): هولوگرافی یک روش پیشرفته برای بازسازی مدل های برجسته یا سه بعدی است که در آن از پرتو لیزر استفاده می شود. در این سیستم اطلاعات سه بعدی یک شیء به صورت کامل در یک صفحه دوبعدی (هولوگرام) ثبت می شود و سپس با تابش نور لیزر مناسب تصویر سه بعدی شیء اصلی بازسازی می گردد. مشاهده تصویر سه بعدی در این روش بسیار ساده و طبیعی است و جزئیات عمق و حجم به خوبی قابل درک هستند. هولوگرافی کاربردهای وسیعی در زمینه های مختلف علمی پزشکی هنری و امنیتی دارد اما به دلیل پیچیدگی و هزینه بالا در کاربردهای روزمره فتوگرامتری برای برجسته بینی عکس های هوایی کمتر مورد استفاده قرار می گیرد و بیشتر در تحقیقات پیشرفته و نمایش های خاص کاربرد دارد.

کاربردهای عکس هوایی

عکس های هوایی به دلیل ارائه یک دید جامع و دقیق از سطح زمین کاربردهای بسیار گسترده ای در حوزه های مختلف علمی مهندسی اقتصادی و حتی قضایی دارند. این تصاویر طی چند دهه اخیر به ابزاری حیاتی برای بسیاری از متخصصان و سازمان ها تبدیل شده اند و به حل مشکلات و اتخاذ تصمیمات آگاهانه کمک شایانی کرده اند.

از جمله مهم ترین کاربردهای عکس های هوایی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• مطالعات زمین شناسی و خاک شناسی: برای شناسایی انواع سنگ ها و خاک ها گسل ها عوارض ژئومورفولوژیک و پایش فرسایش خاک.
• پروژه های عمرانی و جاده سازی: در مراحل برنامه ریزی طراحی مسیر و نظارت بر اجرای پروژه های ساختمانی جاده ها سدها و خطوط انتقال.
• شهرسازی و برنامه ریزی شهری: برای تهیه نقشه های پایه شهری برنامه ریزی توسعه فیزیکی شهرها مدیریت کاربری اراضی و نظارت بر ساخت و سازها.
• کشاورزی و مدیریت منابع طبیعی: در شناسایی انواع محصولات کشاورزی پایش سلامت گیاهان مدیریت منابع آبی و ارزیابی خسارات بلایای طبیعی بر اراضی کشاورزی.
• حفاظت از محیط زیست: برای پایش تغییرات پوشش گیاهی جنگل زدایی تخریب زیستگاه ها و مدیریت مناطق حفاظت شده.
• اهداف نظامی و امنیتی: در شناسایی تأسیسات برنامه ریزی عملیات و نظارت بر مرزها و مناطق حساس.
• مدیریت بحران: برای ارزیابی سریع خسارات ناشی از سیل زلزله آتش سوزی و سایر بلایای طبیعی و کمک به عملیات امداد و نجات.
• ثبت اسناد و املاک و مراجع قضایی: یکی از پرکاربردترین موارد استفاده از عکس های هوایی در سالیان اخیر استفاده از آن ها به عنوان مدرک و سند معتبر در محاکم قضایی و ادارات دولتی است. این تصاویر برای اثبات مالکیت تعیین حدود اراضی حل اختلافات ملکی پس گرفتن زمین از سازمان های منابع ملی و طبیعی کارشناسی دادگستری و اخذ سند برای املاک قدیمی بسیار مفید هستند.
• باستان شناسی: برای شناسایی و نقشه برداری از محوطه های باستانی و سازه های پنهان در زیر زمین.
• نقشه برداری و تولید نقشه: پایه و اساس تولید نقشه های توپوگرافی و موضوعی دقیق با استفاده از روش های فتوگرامتری.

عکس های هوایی به ویژه تصاویر قدیمی تر می توانند به عنوان شواهد قوی در اختلافات ملکی و پرونده های حقوقی مربوط به تغییر کاربری اراضی و مالکیت زمین عمل کنند.

این کاربردها زمانی به بهترین شکل خود را نشان می دهند که عکس های هوایی توسط کارشناسان معتبر و رسمی تهیه و تفسیر شوند. دسترسی به آرشیوهای جامع و بهره گیری از تخصص مهندسان ژئوماتیک امکان بهره برداری حداکثری از پتانسیل این تصاویر را فراهم می آورد.

تفاوت تصاویر ماهواره ای با عکس های هوایی

تصاویر ماهواره ای و عکس های هوایی هر دو ابزارهای قدرتمندی برای پایش و مطالعه سطح زمین هستند اما تفاوت های کلیدی و مهمی بین آن ها وجود دارد که هر یک را برای کاربردهای خاصی مناسب می سازد. درک این تفاوت ها برای انتخاب صحیح ابزار در هر پروژه ضروری است:

ویژگی	عکس های هوایی	تصاویر ماهواره ای
ارتفاع برداشت	معمولاً از ارتفاعات پایین تر (چند صد متر تا چند کیلومتر)	از ارتفاعات بسیار بالاتر (صدها کیلومتر)
وسعت پوشش	منطقه کوچکتر در هر فریم (یک کوادرانت تصویر ماهواره ای گاهی معادل ۷۰۰ تا ۸۰۰ عکس هوایی ۱:۲۰,۰۰۰ است).	وسعت بسیار وسیع تر در هر تصویر (دید کلان به منطقه).
قدرت تفکیک مکانی (جزئیات)	معمولاً قدرت تفکیک مکانی بهتری دارند (جزئیات ریزتر قابل مشاهده است).	قدرت تفکیک مکانی متغیر است برخی ماهواره ها قدرت تفکیک بالا دارند اما اغلب کمتر از عکس هوایی است.
هزینه تهیه	معمولاً گران تر هستند به دلیل نیاز به هواپیما سوخت خلبان و تجهیزات گران قیمت.	اغلب ارزان تر هستند به خصوص برای مناطق وسیع.
تکرارپذیری	تکرار عکس برداری ممکن است زمان بر و پرهزینه باشد و به برنامه ریزی پرواز نیاز دارد.	تکرارپذیری بالاتری دارند (ماهواره ها به صورت منظم از یک منطقه عبور می کنند و تصاویر جدیدی را ثبت می کنند).
چند طیفی بودن	معمولاً در طیف مرئی و نزدیک به مادون قرمز (پانکروماتیک و چند طیفی محدود).	اغلب چند طیفی هستند و می توانند اطلاعاتی در باندهای مختلف طیفی (از جمله مادون قرمز حرارتی رادیویی) را جمع آوری کنند.
دقت طیفی	دقت طیفی محدودتر.	قدرت تفکیک طیفی بهتر و اطلاعات غنی تر از ویژگی های سطحی.
زمان تفسیر	تفسیر یک عکس هوایی معمولاً زمان برتر است به دلیل جزئیات زیاد و نیاز به برجسته بینی.	زمان تفسیر یک تصویر ماهواره ای (به خصوص برای دید کلان) کمتر است.
کنترل کیفیت	کنترل مستقیم تر بر شرایط عکس برداری (زاویه ارتفاع زمان).	وابسته به مدار ماهواره و شرایط جوی.

به طور خلاصه برای داشتن دید کلان نسبت به یک منطقه و نیاز به اطلاعات طیفی گسترده تصاویر ماهواره ای ارجحیت دارند. اما برای جزئیات بسیار دقیق و کاربردهای فتوگرامتری که نیاز به برجسته بینی و اندازه گیری های ارتفاعی دقیق دارند عکس های هوایی با قدرت تفکیک مکانی بالاتر انتخاب بهتری هستند.

تفاوت عکس هوایی با نقشه

در حالی که هم عکس های هوایی و هم نقشه ها نمایش هایی از سطح زمین هستند اما از نظر ماهیت فرآیند تولید و ویژگی های هندسی تفاوت های بنیادینی دارند. درک این تفاوت ها برای استفاده صحیح از هر یک در کاربردهای مختلف ضروری است:

ویژگی	عکس هوایی	نقشه
ماهیت تصویر	یک تصویر مرکزی (پرسپکتیو) است. پرتوهای نوری از یک نقطه (مرکز پرسپکتیو دوربین) عبور کرده و روی فیلم/سنسور ثبت می شوند.	یک تصویر قائم (ارتوگرافیک) است. پرتوهای نوری موازی یکدیگر هستند و عوارض را به صورت عمودی تصویر می کنند.
مقیاس	مقیاس در سرتاسر سطح آن یکسان نیست و بسته به ارتفاع نقاط زمین متغیر است (نقاط مرتفع تر مقیاس بزرگ تر).	مقیاس در سرتاسر سطح نقشه ثابت و یکسان است و به یک نسبت معین کوچک شده است.
نمایش سه بعدی	ماهیتی سه بعدی دارد و با استفاده از تجهیزات ویژه (برجسته بینی) می توان اختلاف ارتفاع را اندازه گیری کرد.	یک تصویر دوبعدی است. ارتفاع نقاط به روش های قراردادی (مانند خطوط تراز اعداد ارتفاعی) نمایش داده می شود.
نوع اطلاعات	یک تصویر واقعی و خام از عوارض ظاهری زمین در لحظه عکس برداری است و فاقد اطلاعات قراردادی (مانند مرزهای سیاسی اسامی).	شامل عوارض قراردادی مرزهای سیاسی تقسیمات کشوری اسامی عوارض علائم قراردادی و سایر اطلاعات توصیفی است.
تفسیر و اندازه گیری	اندازه گیری اختلاف ارتفاع نقاط و تفسیر عوارض نیاز به تخصص مهارت و تجهیزات ویژه دارد.	اطلاعات ارتفاعی و مکانی به صورت مستقیم و با علائم قراردادی قابل خواندن و اندازه گیری هستند.
تصحیح هندسی	نیاز به تصحیحات هندسی پیچیده برای تبدیل به تصویر قائم (ارتوفتو) دارد.	به صورت پیش فرض تصحیح شده و فاقد جابجایی های ناشی از ارتفاع و تیلت دوربین است.

بنابراین در حالی که عکس هوایی یک رکورد خام و واقعی از زمین است که برای تحلیل های فتوگرامتری و برجسته بینی کاربرد دارد نقشه یک نمایش تفسیر شده و تصحیح شده از زمین است که برای جهت یابی برنامه ریزی و نمایش اطلاعات موضوعی طراحی شده است.

عکس برداری هوایی در ایران

تاریخچه عکس برداری هوایی در ایران به اوایل دهه ۱۳۳۰ خورشیدی بازمی گردد و از آن زمان تاکنون این فعالیت به صورت پیوسته و گسترده ادامه داشته است. آغازگر این فرآیند در کشور شرکت K.L.M هلند بود که در سال ۱۳۳۱ برای انجام امور عمرانی و توسعه ای از حوزه زاینده رود اصفهان عکس های هوایی برداشت. این گام اولیه اهمیت و کاربرد این تکنولوژی را در پروژه های ملی نشان داد.

با توجه به نیاز روزافزون به اطلاعات مکانی دقیق در سال ۱۳۳۴ طرح تهیه نقشه های صحیح از کلیه استان های ایران آغاز شد و به دنبال آن عکس برداری هوایی از تمامی مناطق کشور به صورت سازمان یافته شروع گردید. نقش کلیدی در این توسعه با آغاز فعالیت سازمان نقشه برداری کشور در سال ۱۳۳۲ پررنگ تر شد. این سازمان به عنوان متولی اصلی نقشه برداری و اطلاعات مکانی در ایران به صورت مستمر و برنامه ریزی شده عملیات عکس برداری هوایی را در سراسر کشور انجام داده است.

نتیجه این سال ها فعالیت تشکیل یک آرشیو بسیار غنی و ارزشمند است که در حال حاضر مشتمل بر حدود ۸,۰۰۰ حلقه فیلم هوایی و بالغ بر دو میلیون قطعه عکس هوایی از مناطق مختلف کشور است. این گنجینه اطلاعاتی به صورت مرتب در زمینه های گوناگون از جمله فعالیت های تحقیقاتی دانشگاهی پروژه های عمرانی مطالعات زیست محیطی و به ویژه ارجاع به مراجع قضائی برای حل و فصل اختلافات ملکی و اثبات مالکیت مورد استفاده قرار می گیرد.

به طور کلی از تمامی مناطق کشور عکس های هوایی با مقیاس های مختلف موجود است. برای مثال عکس های هوایی مربوط به دهه ۱۳۳۰ خورشیدی اغلب در مقیاس ۱:۵۵,۰۰۰ تهیه شده اند. در دهه ۱۳۴۰ مقیاس ۱:۲۰,۰۰۰ رایج بود که جزئیات بیشتری را فراهم می آورد. در دهه ۱۳۷۰ مقیاس ۱:۴۰,۰۰۰ به کار رفت. علاوه بر این از بیشتر شهرهای ایران عکس های هوایی با مقیاس های بزرگ تر مانند ۱:۱۰,۰۰۰ یا ۱:۵,۰۰۰ نیز موجود است که دقت بالاتری را برای مطالعات شهری ارائه می دهند. این آرشیو وسیع منبعی بی نظیر برای تحلیل تغییرات مکانی در طول زمان و تصمیم گیری های مبتنی بر داده های دقیق است.

تهیه و خرید عکس هوایی

تهیه و خرید عکس هوایی به ویژه تصاویر قدیمی برای بسیاری از کاربردها از جمله امور قضایی مطالعات عمرانی و زمین شناسی و بررسی تغییرات کاربری اراضی ضروری است. در ایران دو سازمان اصلی متولی نگهداری و ارائه این تصاویر هستند که هر یک رویه ها و شرایط خاص خود را دارند.

خرید عکس هوایی از سازمان جغرافیایی کشور

سازمان جغرافیایی ارتش جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک سازمان نظامی و امنیتی مسئول جمع آوری تحلیل و ارائه اطلاعات جغرافیایی است. این سازمان که از سال ۱۳۰۰ خورشیدی تأسیس شده است فعالیت های گسترده ای در زمینه تهیه عکس هوایی از دهه ۱۳۳۰ آغاز کرده است. آرشیو این سازمان شامل مجموعه ای عظیم از عکس های هوایی است که برای اهداف نظامی امنیتی و همچنین پشتیبانی از مطالعات جغرافیایی و عملیاتی مورد استفاده قرار می گیرد.

اگر به دنبال تهیه عکس هوایی زمین یا ملک خود در دهه های گذشته هستید سازمان جغرافیایی ارتش می تواند منبع مناسبی باشد. با این حال به دلیل ماهیت نظامی و امنیتی این سازمان فرآیند درخواست و دریافت عکس ها دارای سختگیری ها و رویه های خاصی است. به عنوان مثال این سازمان تنها به درخواست شخصیت های حقوقی پاسخ می دهد؛ به این معنا که برای دریافت عکس هوایی از آن لازم است یک نامه رسمی از سوی یک شرکت معتبر یا نهاد حقوقی به همراه داشته باشید.

این موضوع می تواند برای افراد حقیقی چالش برانگیز باشد. برخی مجموعه های تخصصی مانند مپ اسکیل خدمات مربوط به درخواست و دریافت عکس هوایی از سازمان جغرافیایی ارتش را ارائه می دهند. این کارشناسان با آشنایی کامل به رویه های اداری و الزامات این سازمان می توانند به شما در تسهیل فرآیند خرید عکس هوایی کمک کنند و اطمینان حاصل کنند که درخواست شما به درستی و طبق پروتکل ها انجام می شود.

خرید عکس هوایی از سازمان نقشه برداری کشور

سازمان نقشه برداری کشور که با نام سازمان زمین شناسی و اکتشافات معدنی ایران نیز شناخته می شود یک نهاد دولتی است که وظیفه اصلی آن تهیه نقشه های دقیق از سراسر ایران و انجام فعالیت های زمین شناسی و اکتشافات معدنی است. این سازمان نقش حیاتی در تأمین نیازهای کشور در حوزه های معدن زمین شناسی آب و خاک ایفا می کند و اطلاعات مربوط به منابع طبیعی و زمین شناسی ایران را جمع آوری و ارائه می دهد.

یکی از وظایف مهم و مستمر این سازمان تهیه و نگهداری آرشیو عکس های هوایی از بخش های مختلف ایران است. شما می توانید با استفاده از خدمات این سازمان به عکس هوایی زمین یا ملک خود در دهه های گذشته دسترسی داشته باشید. آرشیو سازمان نقشه برداری کشور نیز منبعی غنی از تصاویر هوایی تاریخی است که برای کاربردهای گوناگون به ویژه در موارد حقوقی و ثبتی بسیار مورد استفاده قرار می گیرد.

با این حال باید توجه داشت که مراحل ثبت درخواست و دریافت عکس هوایی از سازمان نقشه برداری کشور ممکن است طولانی باشد و مدت زمان انتظار برای دریافت عکس ها گاهی بیش از ۱۵ روز به طول انجامد. این زمان بر بودن فرآیند می تواند برای کاربرانی که نیاز فوری به تصاویر دارند چالش برانگیز باشد.

همانند سازمان جغرافیایی برخی شرکت های متخصص در زمینه ژئوماتیک خدمات ثبت درخواست و پیگیری خرید عکس هوایی از سازمان نقشه برداری کشور را نیز ارائه می دهند. تیم های متشکل از مهندسان مجرب و آشنا به فرآیندهای این سازمان می توانند در تسریع و تسهیل این فرآیند به شما کمک کنند. این خدمات به ویژه برای افرادی که با پیچیدگی های اداری آشنایی ندارند یا زمان کافی برای پیگیری ندارند بسیار مفید است.

معرفی پر کاربردترین سال های عکس هوایی

در میان سال های مختلف عکس برداری هوایی که در آرشیوهای سازمان های متولی موجود است برخی دهه ها و سال ها به دلیل رخدادهای تاریخی یا تغییرات عمده در کاربری اراضی از اهمیت و کاربرد بیشتری برخوردارند. شناخت این سال های پرکاربرد می تواند به کاربران در انتخاب دقیق تر تصاویر مورد نیازشان کمک کند.

یکی از پرکاربردترین دهه ها برای تهیه عکس هوایی دهه ۱۳۴۰ خورشیدی است. این دهه به دلیل بروز «انقلاب سفید» و تغییرات بنیادین در نحوه مالکیت اراضی و کاربری آن ها در ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بسیاری از اختلافات ملکی پرونده های مربوط به اراضی ملی شده و تغییرات کاربری به وقایع این دوره بازمی گردد. به همین دلیل عکس های هوایی دهه ۴۰ خورشیدی به عنوان مدرکی مستند برای اثبات وضعیت اراضی پیش از این تغییرات بسیار مورد تقاضا هستند.

با این حال عکس های هوایی از دهه های دیگر نیز کاربردهای خاص خود را دارند و بسته به نوع نیاز و پرونده می توانند بسیار مهم باشند. در ادامه لیستی از پرکاربردترین سال های عکس هوایی در ایران ذکر می شود که هر یک به دلایل خاصی مورد توجه قرار می گیرند:

• دهه ۱۳۳۰ (به ویژه سال های ۱۳۳۴ و ۱۳۳۵): این سال ها شامل اولین پوشش های هوایی سراسری کشور هستند و برای بررسی وضعیت اولیه اراضی و مناطق پیش از توسعه های گسترده شهری و روستایی اهمیت دارند.
• دهه ۱۳۴۰ (به ویژه سال های ۱۳۴۲ و ۱۳۴۵): به دلیل رخداد انقلاب سفید و تغییرات عمده در ساختار مالکیت اراضی این سال ها برای پرونده های حقوقی مربوط به اراضی ملی و منابع طبیعی بسیار حیاتی هستند.
• دهه ۱۳۵۰: برای بررسی روند توسعه شهری و صنعتی در سال های پیش از انقلاب اسلامی و شناسایی تغییرات در این دوره.
• دهه ۱۳۶۰: با توجه به شرایط جنگ تحمیلی و توقف یا کند شدن برخی پروژه های توسعه ای این سال ها برای پایش وضعیت اراضی در دوران خاص کاربرد دارند.
• دهه ۱۳۷۰: برای بررسی تغییرات کاربری اراضی و توسعه های جدید پس از جنگ و آغاز دوره های بازسازی و رشد.
• دهه ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰: برای پایش تغییرات سریع شهری توسعه زیرساخت ها و مدیریت منابع در دوران معاصر.

انتخاب سال مناسب عکس هوایی بستگی به زمان رخداد تغییرات مورد بررسی یا تاریخ مورد اختلاف در پرونده های قضایی دارد. مشورت با کارشناسان می تواند در انتخاب دقیق ترین و کاربردی ترین سال عکس هوایی کمک کننده باشد.

اعتبار عکس هوایی در محاکم قضایی

عکس های هوایی به عنوان یک مدرک مستند و قابل اتکا از اعتبار بالایی در محاکم قضایی و ادارات دولتی برخوردارند. این تصاویر می توانند نقش تعیین کننده ای در حل و فصل اختلافات ملکی اثبات مالکیت تعیین حدود اراضی و بازپس گیری زمین از سازمان های منابع ملی و طبیعی ایفا کنند. همچنین در پرونده های مربوط به کارشناسی دادگستری و اخذ سند برای املاک قدیمی عکس های هوایی به عنوان شواهدی قوی مورد استفاده قرار می گیرند.

با این حال برای اینکه یک عکس هوایی در مراجع قضایی و سازمان های مختلف کشور مورد پذیرش و استناد قرار گیرد باید شرایط خاصی را دارا باشد. مهم ترین شرط این است که عکس های هوایی مورد نظر حتماً توسط مراکز معتبر و رسمی تهیه شده باشند و توسط کارشناسان تایید شده و متخصص در حوزه فتوگرامتری و نقشه برداری تفسیر و گزارش شوند. این مراکز معمولاً شامل سازمان هایی مانند سازمان جغرافیایی ارتش و سازمان نقشه برداری کشور هستند که دارای آرشیوهای رسمی و تجهیزات استاندارد برای عکس برداری و پردازش تصاویر هستند.

تفسیر عکس هوایی توسط کارشناس رسمی دادگستری و ارائه گزارش فنی اعتبار قضایی آن را به شدت افزایش می دهد.

تهیه عکس هوایی از منابع غیررسمی یا بدون تایید کارشناسان مربوطه ممکن است در محاکم قضایی مورد قبول واقع نشود و به عنوان مدرکی معتبر به آن استناد نگردد. دلیل این امر لزوم اطمینان از صحت دقت و اعتبار هندسی تصاویر است. کارشناسان رسمی با بررسی عوامل مختلفی نظیر مقیاس تاریخ عکس برداری وضوح تصویر و عدم وجود هرگونه دستکاری اعتبار عکس را تأیید می کنند.

در بسیاری از موارد علاوه بر تهیه عکس هوایی نیاز به تهیه نقشه هوایی یا نقشه بر اساس عکس های هوایی نیز هست که توسط کارشناسان رسمی دادگستری یا نقشه برداری تهیه می شود. این نقشه ها اطلاعات عکس هوایی را به فرمتی قابل اندازه گیری و قابل استناد تبدیل می کنند. بنابراین اگر قصد دارید از عکس های هوایی برای مقاصد حقوقی استفاده کنید اطمینان حاصل کنید که این تصاویر از مراجع معتبر تهیه شده و توسط کارشناسان ذیصلاح مورد تأیید قرار گرفته اند تا از اعتبار لازم در فرآیندهای قضایی و اداری برخوردار باشند.

سوالات متداول

دقت عکس هوایی چقدر است؟

دقت عکس هوایی به عوامل متعددی بستگی دارد از جمله مقیاس عکس (مقیاس های بزرگتر مانند ۱:۱۰,۰۰۰ جزئیات بیشتری دارند) کیفیت و نوع دوربین (دیجیتال معمولاً دقیق تر از آنالوگ است) ارتفاع پرواز شرایط محیطی و مهارت مهندسان پردازشگر. با اسکن تصاویر آنالوگ با رزولوشن بالا می توان دقت آن ها را برای مشاهده دیجیتال افزایش داد.

هزینه تهیه عکس هوایی چقدر است؟

هزینه تهیه عکس هوایی متغیر است و به عواملی مانند سال عکس برداری مقیاس مورد نیاز وسعت منطقه و مرکزی که عکس را از آن تهیه می کنید بستگی دارد. همچنین هزینه تفسیر و کارشناسی توسط متخصصین رسمی نیز به آن اضافه می شود. برای اطلاع دقیق از هزینه ها بهتر است با مراکز معتبر ارائه دهنده خدمات تماس بگیرید.

عکس هوایی برای من بهتر است یا نقشه هوایی؟

انتخاب بین عکس هوایی و نقشه هوایی بستگی به نیاز شما دارد. عکس هوایی یک تصویر خام و واقعی از زمین است که برای برجسته بینی و مشاهده جزئیات ظاهری مناسب است. اما نقشه هوایی (یا ارتوفتو) یک تصویر تصحیح شده و قائم است که مقیاس یکسانی دارد و برای اندازه گیری های دقیق برنامه ریزی و استفاده در سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS) کاربرد بیشتری دارد. در بسیاری از موارد قضایی و کارشناسی نیاز به هر دو یا نقشه هوایی است.

چگونه از وجود عکس هوایی زمین خود مطمئن شوم؟

برای اطمینان از وجود عکس هوایی زمین خود در آرشیوهای موجود می توانید مختصات جغرافیایی دقیق زمین به همراه دهه یا سال مد نظرتان را به مراکز ارائه دهنده خدمات عکس هوایی مانند مپ اسکیل ارسال کنید. بسیاری از این مراکز خدمات استعلام رایگان ارائه می دهند و می توانند پس از بررسی آرشیو نتیجه را به اطلاع شما برسانند.

آیا می توان عکس های هوایی قدیمی را تهیه کرد؟

بله امکان تهیه عکس های هوایی قدیمی وجود دارد. سازمان های نقشه برداری و جغرافیایی کشور دارای آرشیوهای وسیعی از عکس های هوایی مربوط به دهه های گذشته (از دهه ۱۳۳۰ تا کنون) هستند. این تصاویر می توانند برای اهداف حقوقی مطالعات تاریخی و بررسی تغییرات کاربری اراضی بسیار مفید باشند و از طریق مراجع رسمی یا شرکت های واسط قابل خریداری هستند.